Gdzieś bardzo daleko...

         

Gdzieś bardzo daleko, za górą, za rzeką,

Dziewczyna z pałacu umyka.

Ratując swe życie,  podążając skrycie,

Życiowy swój rozdział zamyka.

Na białym rumaku, bez służby, orszaku,

Podjęła decyzję z rozwagą,

Uciekać w głąb lasu, nie tracąc krzty czasu,

Nim smutek zagości z powagą.

- Moja piękna Pani, nie puszczę cię samą!

Trasa wiedzie mrocznym chodnikiem!

Znam las jak swą kieszeń, za murem pałacu

będę Twoim przewodnikiem! 

- Twoje dobre serce nikt nie będzie ranił!
Wiem, co Cię złego spotkało...

Pomogłaś mi kiedyś, ratując od chłosty, 
wdzięczność to i tak jest za mało! 

- Pójdę z Tobą wszędzie, gdzie los nas powiedzie, 
gdzie będziesz spokojną, bezpieczną.

Jeśli sobie życzysz zawiodę Cię w miejsce, 
które jest Krainą Bajeczną.

Nie tracąc ni chwili ruszyły przed siebie, obie jako bratnie dusze,  

Przyjaźnią, honorem zespolone razem, cicho weszły w lasu głuszę...

- W tych leśnych ostępach nasz wróg czyha często 

i zwierz też się czai niemały,

Lecz nie trwóż się Pani, bo są mym orężem:

łuk, dobre oko i strzały!

- Pójdź za mną Pani, wiem dokąd idę pośród soczystej zieleni,

Będziesz spokojna, będziesz radosna, wkrótce Twój los się odmieni.

- Spójrz tam, Panienko, na gałęziach kwiaty!
To jest ta baśni kraina,

gdzie zło nie sięga, gdzie panuje wiosna, 
rozkwita cała kotlina!  

A Wszystkim, którzy dumnie przetrwali tej pseudo poezji mękę

Życzę, niech zawsze będzie w pobliżu ktoś, kto poda im rękę...