Wyprawa po Kevina

          Rożowowłosa Dahlia wskoczyła mi do torby, kiedy wychodziłam z domu. Westchnęłam cicho i zawróciłam po aparat. Właściwie nie zamierzałam iść nigdzie w teren, miałam załatwienia na mieście a chłód, napływający razem z wiatrem zdecydowanie nie zachęcał do spacerów.
Kiedy udało mi się po kilku godzinach wrócić do samochodu, Dahlia już siedziała na fotelu, z podpartymi rękoma.
-Możemy iść? - zapytała tonem nie znoszącym sprzeciwu.
-Ale dokąd chcesz iść?
-Na spacer! Zrobisz mi kilka zdjęć, bo już dawno nie byłam na blogu.
-Wiesz - odparłam - Mam lepszy pomysł! Pojedziemy po Kevina!
-A kto to taki? Nie znam!
-Zobaczysz!

          Kevinów było dwóch. A właściwie trzech! Dwóch brunetów i jeden blondyn.
Przyjrzałam się im dokładnie, bo skoro jest wybór, trzeba dobrze wybrać!
Blondyniasty odpadł w przedbiegach, bo nie spodobał mi się kontrast włosów i pomarańczowej karnacji.
Jeden z brunetów stał w pudełku jakiś pokręcony, z podwiniętą koszulką i opuszczonymi lekko spodniami ;-) Do teraz się zastanawiam, jak to zrobił!
Drugi wyglądał całkiem przyzwoicie, biorąc pod uwagę, że to jednak Simba a  nie Mattel (choć Ken z włoskami na sztorc stał obok, ale sztywny jak kołek!)
Firma nie ma zbytnio szczęścia do rysów twarzy swoich podopiecznych, ale artykulacja Kevina, jego całkiem znośne ubranie z fajnymi tenisówkami oraz niewygórowana cena zdecydowały, że znalazł się w koszyku.
Nie wiem jak długo stał na sklepowej półce, ale był w zupełnym szoku! Oswobodzony z krępujących mu ruchy żyłek, od razu usiadł na pupie i długo rozglądał się dokoła.
Dahlia spoglądała to na mnie, to na niego...

W końcu zdecydował, że wstanie co uczynił, trzymając się kurczowo Dahlii.

Miejsce nad wodą bardzo mu się spodobało i Dahlia zaciągnęła go nad brzeg.

-Co to jest, to żółte między moimi nogami? - zapytał.

 

Wiatr był dość silny i chłodny. W Beskidach spadł przecież śnieg!

Wprawdzie na szczytach, ale jednak!

Kiedy wrócili słoneczko zaczęło mocniej grzać i zdjęli kurtki.

Dałam im chwilę a kiedy znów do nich podeszłam usłyszałam tylko:

- Słuchaj, u nas mieszka się całkiem dobrze! Jest nas ... nawet nie wiem ile! Zobaczysz, będziesz zadowolony. Ola zabiera nas na wycieczki ale musisz się starać, aby cię zauważyła! Musisz się czymś wyróżniać! Kurczę, na razie wyróżniasz się miną! Wyglądasz, jakbyś był na okrągło zdziwiony!

Jak się można wyróżnić? No, nie wiem, na przykład czasem możesz spaść z półki albo coś w tym stylu...

 

Dahlia kładła mu do głowy same ważne rady! Zastanowiło mnie to, czyżby kilkakrotne osunięcie się lalki na półce nie było tylko zwykłym przypadkiem?

W końcu, po około godzinie, Kevin stanął sam o własnych siłach i rozejrzał się po okolicy. 

Nie był już taki zagubiony i zszokowany. Zobaczymy, jak poczuje się u nas w domu i czy go przyjmą do swojej paki!

Pozdrawiam,